O kadar unutuyoruz ki, o kadar boşverip erteliyoruz ki asıl önem arzeden vazifeleri, zamanın nasıl geçtiğinin farkına bile varmıyoruz. İlkokuldan başlıyor bir eğitim hayatı…Çalışıyoruz da çalışıyoruz, tüm gerekenleri yapıyoruz iyi bir üniversiteye girebilmek için. Gece gündüz…Sonra iyi bir iş, kariyer geliyor. Nasıl daha başarılı olurum nasıl daha iyi yerlere gelirim telaşı…Farketmiyoruz, geçiyor zaman. Biraz daha büyüyünce(!) adam akıllı düzenli kılacağımız
(daha&helliip;)
Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu kıskanırmış… Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış.. -“Bu at, bir at değil benim için; bir dost, insan dostunu satar mı” dermiş hep. Bir sabah kalkmışlar ki,at yok. Köylü ihtiyarın başına toplanmış: -“Seni
(daha&helliip;)
