Kürtaj konusunun tartışılması çok önemli bir gelişme ancak bu konunun siyasi duruşumuzca belirlenmesi tartışmayı hayli verimsizleştiriyor. Öncelikle siyasi angajmanlarımızdan kurtulmalı ve olaya akılcı yaklaşmalıyız.

Ben burada kürtajı kayıtsız şartsız destekleyen birkaç argümana değinmek ve onları eleştirmek istiyorum. Önce şunu görmeliyiz ki kürtaj hadisesini vücuda dövme yaptırma ile eşit göremeyiz. Çünkü burada kürtaja karşı çıkanların itiraz ettiği nokta “bedenin dokunulmazlığı” değil, bir insanın yaşam hakkının elinden alınmasıdır. İnsanın yaşam hakkına da annesi karar veremez. Eğer annesi o benim bebeğim, onun yaşayıp yaşamayacağına ben karar veririm diyorsa, aynı mantıkla çocuğunu doğurmuş bir kadın da “çocuğum benim ruh sağlığımı bozuyor, onu öldüreyim. Nasılsa o benim bebeğim” diyebilir.

İtiraz etmek istediğim bir diğer konu da özürlü çocukların veya tecavüz ile meydana gelen çocukların anne karnındayken alınabileceğidir. Elbette bunlar çok acı durumlardır. Ancak eğer kürtajın belli bir dönemden sonra cinayet olduğuna hükmedersek, bir annenin “bu çocuğu istemiyorum, o halde o ölsün” demeye hakkı yoktur. Çocuğun özürlü olması onu öldürmeyi makul kılmaz. Bu durumda olayın Nazilerin yaptığı “kusursuz ırk” yaratma çabasına benzeyeceği unutulmamalıdır.

Elbette bunlar kürtajın insan haklarını ilgilendiren yönü. Olayın dini yönü ise halen tartışılmaktadır. Kimileri ayetlerden ceninin ne zamandan itibaren insan olduğunu çıkarmaya çalışmaktadır, kimileri ise sperm ile yumurtanın buluştuğu ilk günden itibaren insan potansiyelinde olduğu için öldürülmemesi gerektiğini söyler. Bu çabalar değerlidir ancak burada önemli olan önce kürtaj konusunda karar verip sonra ona uygun teori üretmek değil, akıllı bir şekilde Kuran ayetlerine yaklaşmak olmalıdır. Filanca hoca şu süreye kadar olur demiş, gibi kabuller yerine her müslüman ortaya konulan argümanları değerlendirmeye çalışmalıdır. Bu vesileyle birilerinin bizim adımıza düşünmesini isteme eğilimimizi de sorgulamalıyız.