Ya Sonrası?

Posted on Şub 21, 2013 in Hayatın Merkezine Allah'ın Konulması by baharkalkavan 1 Comment

“Büyük şirketlerin yöneticilerine baktığında birçoğunun iyi okullardan mezun olmuş olmasının yanı sıra sporun belli dallarında da başarılı, sportif fiziğe sahip kişiler olduğunu görürsün. Bu yüzden çocuğumun sadece okulunda değil, farklı spor dallarında faaliyet göstermesini istiyorum.”

Geçenlerde bir arkadaş toplantısında bir arada olduğum arkadaşım ile çocuklarımızın geleceklerini kendimizce çizmeye çalışırken nasıl bir yol izleyeceğimizi konuştuğumuz sırada sarf edilen cümlelerdi bunlar. O günden beri aklıma takıldı: Çocuklarımızın dünyada “başarılı ve refah içerisinde” yaşamasını isterken onları yaşamdan sonraki hayata nasıl hazırlıyoruz? Arkadaşımla konuşurken O’nu sarsmak istedim: Bu harika planlarını biraz da ölümden sonraki hayat için yapsan ya! (Sarsmadım çünkü kendisi bundan önce defalarca bu konuları konuştuğum bir kişi)

Çocuklarım olduğu günden beri bu çocuklara nasıl daha iyi bir hayat ve daha da önemlisi ahiret hayatı verebilirim endişesini taşıyorum. Yukarıda bahsettiğim konuşmada bulunduğumdan beri ise, özellikle ahiret ile ilgili endişem olduğu için Allah’a şükrediyorum. Ya ben de arkadaşım gibi sadece bu dünyayı düşünüp hareket etseydim… Çocuklarım elbette ki onlara gösterdiğim yolda ilerlemek istemeyebilirler, Allah korusun, ancak onlara Allah’ın yolunu göstermeye çalışarak en azından ebeveynlik görevimi yapmış olacağım. Dünya hayatında çocuklarıma iyi bir gelecek bırakmak istemek bir ebeveynlik görevi, peki ahiret hayatında dünya hayatında bıraktığımın kat be kat fazlasını vermek ebeveynlik görevi değil mi? Bırakın görevi, evlat sevgisi değil mi?

Velev ki çocuklarımızın, bizlerin harika, imrenilir dünya hayatları oldu… Ve Bitti… Eeee? Ölümlü hayatımızda gerçek olduğunu bildiğimiz tek şeyi nasıl bu kadar göz ardı edip hem kendimizi hem de çocuklarımızı uçurumdan aşağı atabiliyoruz, aslında acınacak halimizle nasıl da gururlanıp “çocuğumu çok iyi yetiştirdim” diyebiliyoruz…