Peygamberimiz ve 4 halife döneminde, Kuran dışında dini bir kaynak yoktu. Mezhepler de olmadığı için insanlar mezheplere bağlı olmadan doğrudan Kuran’a bağlıydılar. Kuran’ın belirttiği şekilde dini yaşar, Kuran’ın serbest bıraktığı konularda kendi beğeni, örf ve alışkanlıklarına göre hareket ederlerdi. Kimse ben Sünniyim, Hanefiyim, Şafiyim, Şiiyim, Aleviyim, Caferiyim şeklinde görüş belirtmiyordu. Onlar “Müslümanım” diyor, rehberlerini Kuran görüp, bununla yetiniyorlardı. Hatta Peygamberimiz’in
(daha&helliip;)
İçinde bulunduğumuz imtihan dünyasında çeşitli şeyler ile sınamadan geçiriliriz. Başımıza gelen her şeyin bu dünyada ilk defa bizim başımıza geldiğini sanma ve neden ben diye sorma hatasına düşeriz her defasında. Bazen hatalarımız bazen de kulluktaki kararlılığımız ortaya çıksın diye sınanırız: “Size gelip çatan her musibet ellerinizin kazandığı yüzündendir. Allah birçoklarını da affediyor.” (Şura Suresi 30). Yine Allah’ın izni olmadıkça başımıza
(daha&helliip;)
Allah size kitabı detaylandırılmış bir halde indirmişken Allah’ın dışında bir hakem mi arayayım? (Enam Suresi, 114) Kuran -bazılarının zannettiği gibi- ana konulara değinerek, yan konular için bizi başka kitaplara, şeyhlere, ilmihallere ya da ünlü hadis kitaplarına havale etmemektedir. Kendisinin detaylandırılmış olduğunu söylemektedir. Eğer bir yasağı, ibadeti Kuran’da bulamazsak, bu; o yasağın, ibadetin dinimizin bir parçası olmadığı anlamına gelir. Örneğin ipek
(daha&helliip;)
Yukarıdaki ayetlerden Kuran’ın detaylı, etraflıca, türlü türlü şekillerde dini konularda gerekli olan tüm açıklamaları yaptığını, bunu da Kuran’ın kendisinin söylediğini görüyoruz. “Kuran başka kitaplara gönderme yapar, Kuran ana kitaptır, detayları başka kitaplardan öğreniriz” demek; tüm bu ayetlere karşı çıkmak, bu ayetleri yok saymak demektir. Aynı şekilde “Kuran’dan dini anlayamayız” tipi izahlar da Kuran ile çelişir. Kuran’ın izahlarına göre iman edenler,
(daha&helliip;)
Hüküm yalnız Allah’ındır. O kendisinden başkasına kulluk etmemenizi emretmiştir. Dosdoğru olan din işte budur. Ama insanların çoğu bilmiyorlar. (Yusuf Suresi, 40) 26- Kendi hükmünde hiç kimseyi ortak kılmaz. 27- Rabbinin kitabından sana vahyedileni oku. O’nun kelimelerini değiştirecek hiçbir kudret yoktur. (Kehf Suresi 26,27) Hüküm Allah’tan başkasına bırakılırsa, dosdoğru dinden sapılmış olunur. Kuran’dan referans almadan hadislere dayandırılarak verilen hükümler Allah’ın hükmü
(daha&helliip;)
İnsanlığın var oluşundan günümüze, insanlar kendilerine liderlik edecek kişiler aramışlar ve gelecekte de arayacaklardır. Bu durum insanların bir arada yaşamalarının sonucudur. İnsanlar sadece büyük topluluklar içerisinde değil küçük gruplar içerisinde de liderlere gereksinim duyarlar. İkiden fazla insanın olduğu her ortamda insanlar kendilerine bir lider seçme ihtiyacı hissederler ve böylece bazı insanlar lider olurken diğerleri toplumun üyesi olarak yaşamlarını sürdürürler. Dini,
(daha&helliip;)
Şeytanın insanı kandırma yollarından birinin Allah’ın rahmeti ile aldatma olduğu ifade edilmişti. Ancak bunun tam aksi ile de kandırmaya çalışır şeytan insanı. İnsanların bir kısmı işledikleri günahları sebebiyle çok kötü bir insan olduklarına ve artık geçmişte yaşamış oldukları hayattan pişmanlık duysalar da affedilmelerinin mümkün olmadığına inanırlar. Bu yanılgıları ise hayatlarına aynı hatalarıyla devam etmelerine sebep olur. Sebep olur çünkü “Zaten
(daha&helliip;)
Bir kimsenin yaşadığınız devletin başkanı olduğunu iddia ettiğini varsayın. İhtimallerden birisi, bu kişinin insanları aldatmak için yalan söylediğidir; bu yalan, bir menfaat elde etmek veya insanlarla dalga geçmek gibi farklı amaçlardan birisi için söylenmiş olabilir. Kişinin konuşma tarzı ve yaptıklarından yalan söylemediğine kanaat getirenler, bu kişinin farklı akıl hastalıklarından birisine sahip olduğunu da düşünebilirler. Ama yaşadığınız devletin bir başkanı varsa,
(daha&helliip;)
