Daha henüz dünyaya yeni gelmiştim..
İlk bombalarla tanıştım,
İlk selamı ben onlardan aldım..

Ben küçücüktüm..

Ellerim küçücüktü benim,
Silah değil taş bile tutmazdım..
İlk yemeğim hüzün oldu benim..

Ben küçücüktüm ey insanlar!

Daha baba diyemeden,
Babamı kaybettim..
Daha anneme sarılamadan,
Annemi kaybettim..

Ben daha minicik bir yavruydum!

Kalbim de küçücüktü benim..
Küçücük ömrüme ve kalbime,
Kirli acılar doldurdular..

Ben daha büyüyecektim..

En önemlisi bir ismim olacaktı,
Sonra bir ailem..
Kardeşlerim yanımda olacaktı..

Minicik bedenime kocaman bombalar,
Anneleri ağlatan araçlar attılar..

Daha yeni geldiğim dünyadan,
Ne de çabuk ayrılıyordum!
Ne suçum vardı benim ey insanlar?

Ben daha küçücüktüm..
Küçücük…

Düşlerim bile olmamıştı..
Oyuncak nedir bilemedim,
Ben hiç ANNE diyemedim..

Beni kanla gömdüler..

oysa…

Ben daha küçücüktüm. !

Büyüyecektim..

En azından bir defa gülecektim…
F. rumeysa yüksel..

!

…. . Bu savaş kelimesinin altında daha ismi bile konmamış.. daha yeni yeni belki konuşmaya başlamış, kavga nedir, savaş nedir bilmemiş çocuklar öldü.. Hatta öldü değil şehit oldu denmeli.. Oysa ne suçu vardı o küçücük bedenlerin? Daha gözlerini açalı çok olmamış yavruları toprağa göndermek hangi vicdana sığıyor? .. Hangi insanlığa? …