“Nur-u Muhammedi” söylemi, halk arasında özellikle tarikat ve tasavvuf çevrelerinde oldukça yaygın olan inançların başında gelmektedir. Temelde, Hz. Âdem’den de, her şeyden de önce peygamberimizin nurunun yaratıldığı tezine dayanmaktadır. Bu inanca göre ilk yaratılan şey peygamberimizin nurudur ve geri kalan her şey o nurdan yaratılmıştır. Bu inanç da tam anlamıyla Kur’an’a aykırı bir iddiadır. Her şeyin peygamberimizin nurundan ve peygamberimiz
(daha&helliip;)
Hiçliğin arkasındaki ‘’O’’ Üstün Varlığı idrak edebiliyorum, Hiçlik ‘’O’’ Üstün Varlık karşısında yoktur, Hiçlik ancak benim varlığım karşısında varlık kazanır. Ben HİÇ idim ama VARLIKTAN yaratıldım, bir kimliğe büründüm ve benlik kazandım, bu ben ve benliğim ‘’O’’ değil ‘’O’’ olamaz! Öldür benliğini yaşarken ve aradan çekil geriye ‘’O’’ kalsın derler; Hadi kibrimden sıyrıldım, nasıl ‘’O’’ olabilirim? İyilik ‘’O’’ndan, kötülük benden
(daha&helliip;)
Bu makalemin konusu, Yasin suresi 69. ayet olacaktır. Allah ayetlerinde özellikle öyle dikkat çekici kelimeler kullanıyor ki, ancak düşünebilen, aklını kullanan ayette dikkat çekilenleri anlayabiliyor. Tabi bir Müslüman, Kur’an’ı herkes anlayamaz diyor ve buna inanıyorsa, böyle bir insan zaten aklını devre dışı bırakmış, körü körüne inancını yaşıyor demektir ki, böyle insanların, nasıl büyük bir tehlikede olduğunu, kendilerinin fark etmeleri mümkün
(daha&helliip;)
Tasavvuf ve tarikat kültüründeki yaygın hatalardan biri de rabıtadır. Rabıta tasavvuf terimidir ve etimolojik açıdan ‘birleştirmek’ ‘bağlamak’ anlamına gelmektedir. Uygulama açısından bakıldığında tarikat geleneği içinde müridin şeyhine odaklanarak şeyhi üzerinden Allah ile bağlantı kurması demektir. Mürid şeyhinin iki kaşının arasını hayalinde canlandırarak şeyhinden yardım ister. Geleneksel uygulamada söz konusu bu bağ yaşayan bir şeyh ile kurulabildiği gibi ölmüş şeyhlerle de
(daha&helliip;)
