Çocukken başladılar bize, öğretmeyi dinimizi. Dedemiz, ninemiz, babamız, annemiz daha niceleri.. Ne söyledilerse kabul ettik. Hemen hemen hepsinin söylediği de benziyordu birbirine. Zaten farklı birşey söyleyen olduğu zaman `Sapık!` ilan ediliyordu. Biz de sorgulamadık hiç. Doğru muydu öğretilenler bize? Bize öğretenler doğruyu biliyorlar mıydı? Onlar nerden öğrenmişlerdi doğruyu? Cami imamından mı? Peki cami imamı okuldaki ezberini mi aktardı bize yoksa araştırıp doğruyu bulmuş muydu? Doğruyu bulduğunu farzedelim peki söyleyebilecek kadar cesaretli miydi? Ama doğrular çelişkiliydi Diyanetinkiyle. İşinden olabilirdi. Amaaan zaten ameller niyetlere göreydi, kurcalanmamalıydı. çünkü sırtını yasladığı devlet karşısına geçebilirdi.

Biri bildiklerimizin zıttını söylese zaten dışlamıyor muyuz onu? Ama yanlış olan bu zaten. Ön yargılı olmak cahillik değil mi?

`Ameller niyetlere göredir` Hadis-i Şerif`ini söylediler bize. `Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?(Zümer – 9)` ayetini niye gizlediler ki?

Bir kişi çıksa yaptığımız amellerin yanlış olduğunu söylese ve doğru olanı tarif etse karşılaşacağı -karşılaştığım- ilk tepkiyi söyleyeyim. `O kadar Hacıdan, Hocadan daha mı iyi biliyorsun?` veya `Herkes yanlış yapıyor da sen mi doğruyu biliyorsun?`.
Yeter!

Ben doğruları anlatacağım ve hatta ispat edeceğim. Siz akıl sahipleri düşünüp karar vereceksiniz.

ALLAH`IN SELAMI MÜSLÜMANLARIN ÜSTÜNE OLSUN