Ben kendimi öyle zannediyordum,günlük işlerden başımı kaldıramadığımdan Allah`ı ne kadar az andığımı farkında değildim.Aslında her zaman namazlarımı kılarım,zekatımı veririm,orucumu tutarım ama Allah`ı anmak çok başka birşey.Tamam insan tabii ki namaz kılarken ,ezan sesi duyduğunda falan Allah`ı hatırlıyor ama O`nu her daim anmak çok başka birşey.Benim bunu anlamam için bir asansörde mahsur kalmam gerekiyormuş.(Allah daha kötü bir ortamda da imtahan edebilirdi.)Ben o asansörü kullanırken ,bozulana kadar Allah`ı anmadım.O`nun bize verdiği bu nimetin farkında değildim çünkü istediğim katın düğmesine basmakla oraya gidebiliyordum.Olayların içinde hiç Allah yokmuş gibi davrandım taki asansör bozuluncaya kadar.Asansörün bozulmasıyla birlikte sanki otomatik olarak Allah`ı anmaya başladım,dışarı çıkana kadar da dua ettim.Kurtarıldıktan sonrada Allah`a karşı utandım çünkü O`nu normal hayatın akışı içinde değilde başım sıkışınca daha çok anmıştım.Sonra 23 senemin hesabını yaptım da,ben O`nu gerçekten hep darda kaldığımda daha çok andığımı farkettim ve bundan çok üzüntü duydum.Kendimin de bir an ,hani Kuran`da ,azgın dalgaların arasında kalınca Allah`ı hatırlayan ve sonra oradan kurtulunca yine O`nu unutan insanlar gibi olduğumu düşündüm ve gerçekten bu iğrenç durumdan çok utandım.Allah kimseyi benim gibi utandırmasın,bunun için O`nu herzaman ve heryerde analım.