Vicdan…

Posted on Şub 25, 2012 in Alınması Gerekli İbretler by H.Ayhan 1 Comment

Allah ın varlığına ve gönderdiği dine kalpten inanan, bunu ruhunun derinliklerinde hisseden bir kimseyle; hiç bir inanca mensup olmayan veya inandığıyla yaşadığı, hissettiği birbirine uymayan kimse arasındaki en büyük fark budur bence.

Suç oranının yüksekliği, emniyet güçlerinin yetersizliği ya da ahlaksızlığın diz boyuna ulaşmasıyla ilgili sarf edilen tonlarca sözün arasında beni en çok düşündüreni hep şu söz olmuştur: ” Ne yapalım canım? Herkesin başına bir polis dikecek halimiz yok ya!” Doğru…Doğru olmasına doğru da biraz eksik aslında. Eksikliği şuradan geliyor; hepimizin bir polisi var aslında. Hem öyle bir polis ki elle tutulmaz gözle görülmez. Kovsan gitmez. Ne kulağını tıkayabilirsin sözlerine ne bırakıp kaçabilirsin. Öyle de acımasızdır…Onun dışarıda ne olup bittiği hiç umurunda olmaz. Hayatta laf da anlatamazsın. “Bak işte itiraf ettim suçumu. Hapisim burada senelerdir!” dersin ama dinlemez. Onun için, o başkadır bu başka.

Çekeceğin cezanın farklı halleridir bunlar. Zindan eder sana hayatı. Kimi suçluluk duygusu der buna. Kimi vicdan der. Kimi sağ duyu der. Burada benim önemli gördüğüm kısım şu: Allah öyle bir şey koymuş ki içimize, resmen polis başımızda. Tabi burada lafım, söze ilk başladığımda bahsettiğim ilk insan tipindekiler için geçerli. Çünkü diğeri zaten sağırdır, kördür. Ben bu “şey”i şuna yoruyorum: Bir polis vermiş Allah her bir kimsenin emrine. Emrine diyorum çünkü tüm çabası emrinde olduğu kişiyi kötü yoldan alıkoymak. Bir manada şöyle demek: “Kimse görmese, kimse duymasa, kimse bilmese de “Bir Bilen” mutlaka var! İnsanlardan ya da kanunlardan kaçman hiçbirşeyi değiştirmez. Onlar yakalasa, cezanı çeksen yine farketmez. Çünkü asıl sorumlu olduğun illaha soracak hesabını!”

Biz biz olalım bir işe kalkmadan önce O’ nu, O’ nun rızasını mutlaka hatırlayalım. Çünkü O’ ndan kaçış yok!