Veli dayımı, eşi Safiye teyzemin ölümünden bu yana ilk kez böylesine perişan, bitkin tükenmiş bir vaziyette gördüm. İnanılmaz çökmüştü. Bu acıyı yaşamak kolay değildi. İki yıl önce Hak’kın rahmetine kavuşan yeğeni rahmetli İsmail’in gencecik kızını, torununu toprağa veriyordu. Ahmak ıslatan gibi yağan yağmur, her tarafı çamur olmuş giysileri umurunda bile değildi. Hala elleriyle çamur olmuş toprakları mezara atmaya çalışıyordu. Küçük
(daha&helliip;)
