Dokunusunu hisseder gibiyim azrailin. Yavas yavas süzülüyor ruhum bedenimden. Dayanılmaz bir acıyla büyüyor gözbebeklerim, kesiliyor nefesim. Ben ölüyorum.

Yaptıklarım geçiyor gözlerimin önünden, seni kırdıgım anlar, içtigim içkiler, oynadıgım kumarlar. Gece hayatım, bilerek zevk alarak işledigim günahlar, hepsi su an karşımdalar.

Ürkütüyor beni gördüklerim, çektigim acıyı dayanılmaz hale getiriyor, katlıyor katlıyor… Büyüyor gözbebeklerim, kesiliyor nefesim. Ben ölüyorum.

Dilim dönmüyor, isteyemiyorum yardim. Sevdiklerim aglıyor yanımda, sel oluyor gozyaşları ama hiç birsey yapamıyorlar. Hani biz bir aile idik, her zorlugu yenerdik. Neden bakıyorsunuz öyle neden yardım etmiyorsunuz. Tek yaptıgınız hüngür hüngür aglamak. Ama ne fayda. Büyüyor gözbebeklerim, kesiliyor nefesim. Ben ölüyorum.

Annemde karsimda iki büklüm duruyor. Anne bari sen yapma. Uyumazdın hasta oldugumda sabahlara kadar, aglardın benimle birlikte incinse bir yerim. Oturmaz döner dururdun etrafımda sürekli. Peki neden nden şimdi oturuyorsun, yaşli gözlerle bakıyorsun bana. Yardim etmiyorsun sende. Her zorlukta yardımıma koşacaksın sanardim. Anladım ki tek yardım edemeyecegin konu ölüm. Büyüyor gözlerim, kesiliyor nefesim. Ben ölüyorum.

Dayanamazdım gurbete, ayrılamazdım sizden. Yaşin hiç önemi yok. Anaokuluna giderkende aglıyordum, askere giderkende. Dayanamıyordum işte dayanamiyordum, bir türlü alişamıyordum. Şimdi gidiyorum ebediyete üstelik rezil, kepaze bir halde. Büyüyor gözbebeklerim, kesiliyor nefesim. Ben ölüyorum.

Göründü bana ebedi mekanım. Orda nasıl ne yaparım. Neden zaman varken hazırlık yapmadım ki. Neden gönderilen elçilere uymadım, bırakılan emanetlerle dogru yolu bulmadım.

Hiç ölmeyecek, bu hayatta ebedi kalacakmiş gibi keyif yaptım yedim, içtim, yattım.

Hediye aldıgım arkadaşlarım bana tesekkur etmeyince kızardım ama bana rızkımı yollayanı hiç hatırlamadım, bir tesekkuru çok gördüm, hiç umursamadım. Bunu soylemek zor olsada, evet bu yeri, bu mekanı kendim hazırladım. Pişmanlik için çok geç. Büyüyor gözbebeklerim, kesiliyor nefesim. Ben ölüyorum.

Yok artık dönüşü, yok artık son pişmanlıgın faydası. Yalvarsam durmadan verilmez günün bir dakikası. Hem verilse daha mı farklı olur bu nankör kulun yaşantısı.

Büyüyor gözlerim, kesiliyor nefesim. Ben ölüyorum, Ben ölüyorum…

İRFAN KALYON, ŞİİR, YAZI