Göğün altında her şeyin bir mevsimi
Her amacın bir vakti vardır.
“İnsanların yolu iki şeye; aşka ve ölüme mutlaka düşer. ” diye bir söz vardır, bilirsiniz. Ancak sürprizlerle dolu ‘hayat yolu’nun nerelere düşeceğini, kimlerle, nasıl ve ne şekilde kesişeceğini önceden kestirebilmek mümkün mü. Dünyanın kocaman bir tiyatro sahnesi ve insanların da bu sahnede kendilerine verilen rolleri oynayan birer oyuncular olduğu söylense de. Hayat “Bir varmış bir yokmuş… ” diye başlayan bir ‘binbir gece masalı’ değilmidir daha çok. Bu masalın içinde İnsan kimliğiyle var olabilenlere ne mutlu.

“Her şey sevgiyle başlar” denir çoğu kez. Bana kalırsa her şey “güven” le başlar öncelikle. İnsanlığına, ahlakına, kişiliğine güvenmediğiniz birinin sevgisine güvenmeniz ne kadar doğru olabilir sizce.

“Söz gümüşse, sükut altındır” deyimi de çok kullanılan bir deyimdir. Oysa yerinde, zamanında ve gereği gibi edilen sözler ne büyük değer, önem ve anlam taşır. Öyle değil mi. Bir yetişkinin, küçük bir çocuktan dahi kapacağı hisseler olduğunu birçoğumuz biliriz elbette. Bir insan ne denli güçlü bir iradeye, bilince ve manevi inanca sahip olduğunu sansa da. Bir uçurum kenarında. Bir bıçak sırtında yürüdüğünü farkedebilir ansızın. O anda yanındaki insan yabancı biri de olsa, bu durumu sezmiş ve hissedebilmişse eğer, birkaç cümle, ya da kısacık dizelerle o kişinin ruhunun derinliklerine inebilir ve o andaki çaresizliğinden onu kurtarbilir yine ansızın.

Yakın bir tarihte Koşuyolu Validebağ Hastanesi’nde karşılaştığım buna benzer bir durumu nakletmek isterim. Yan yana oturduğumuz sırada öğrendim içine düştüğü derin çaresizliğini: Çok uzun yıllar birlikte yaşayan öğretmen emeklisi iki kız kardeşten birisi hayata veda ediyor. Diğeri, kardeşinin yokluğuna alışamıyor bir türlü. Öyle ki, kendi eliyle yaşamına son vermeyi düşünecek kadar sağlıksız bir ruh ve bilinç yitimine uğruyor adeta. Gülümsedim. Sarıldım. “Canım öğretmenim” dedim. Ellerini öptüm. Ve o anda bir yerlerde okumuş olduğum dizeler geldi aklıma:

“Kayıkçı sahilde kürek bırakmış
Sevdalı yaralı yürek bırakmış
Allah iyileri almış götürmüş
Kötüyü dünyaya direk bırakmış!.. ”

Mecazi anlamda edilen bu sözlerin tümü geçerli olmasa da, o anda onun bütün kederini, umutsuzluğunu alıp götürdüğü, bana sarılıp ağlamasından, ettiği dualardan ve sevgiyle gülümseyen yüzünden okunuyordu açık seçik.

Esen Kalın.