Kıssalar, Kur’an içinde önemli bir hacme sahip olup bu anlatımlar ile bizler , bizden öncekilerin yaşanmışlıklarından kesitleri okuyarak , Sünnetullah’ın nasıl tecelli ettiğini görmekteyiz. Kur’an kıssaları, klasik tefsirlerde sadece yaşanmışlık içine hapsedilerek israiliyyat dolu masallar olarak okunurken, modernist okumalarda yaşanmışlık içinde anlatılan bazı sıra dışı olaylar red edilerek, yapılan anlatımların mecaz türünden anlatımlar olduğu düşüncesi öne çıkarılarak okunmaktadır. Kıssaları
(daha&helliip;)
Yazımıza attığımız başlığın konuya yabancı olanlar tarafından biraz yadırganacağını düşünüyorum, ancak Namaz ibadeti ile ilgili olarak ortaya atılan bazı düşünceleri bilenler için bu başlık pek yadırgayıcı gelmeyecektir. Son yıllarda Kur’an gündem edilmeye başlanması sevindirici bir durum olmasının yanısıra, aşırı ve geçmişteki haricilik benzeri yaklaşımlar maalesef bu düşünce içinde de baş göstermektedir. Bu tür yaklaşımların sebeblerinden en başta geleni Kur’anı salt
(daha&helliip;)
Geleneksel İslam düşüncesine arız olan en büyük hastalık “Ayetlerin rivayetlere feda edilmesi” metodu ile yapılan dini çıkarımlardır. “Kabir azabı” konusu , bu metoda uygun bir şekilde ortaya atılmış bir düşünce olup, Kur’anda bu konuyu net olarak ifade edebilecek bir tek Ayet yoktur. “Ayet yoksa biz buluruz” mantığı içinde yapılan çalışmalar sonucu Mü’min s. 46. ayeti bulunmuş ! ve bu ayet
(daha&helliip;)
Kur’an kıssalarının anlatılma amacının okuyucuya geçmişlerin masalları değil , geçmişlerin yaşanmış hayat içinde başlarından geçenlerden bizlerin ibret çıkarması olduğunu, kıssalar ile ilgili yazılarımızda vurgulamaya çalışmıştık. Bu yazımızda Musa as kıssası içinde anlatılan asasının durumu ile ilgili ayetleri ele alarak kıssayı mesaj içerikli okumaya gayret edip asa objesi üzerinden verilmek istenen mesajı anlamaya çalışacağız. Kur’an kıssaları ile ilgili yazılarımızda yine çokça
(daha&helliip;)
Kur’an ,hadis ve sünnet islam inancı içinde önemli yer tutan bilgi kaynakları olarak her müslümanın dilinde dolaşan üç kelimedir. Bu üç kelime ile ifade edilen kaynaklar zaman içinde farklı anlayışlar çerçevesinde değerlendirilmeye başlanarak bu kaynaklara bakış açısı veya nasıl bir konuma sahip olması gerektiği meselesi müslüman dünyasında tartışmalara yol açmış olup hala tartışılmaktadır. Bu 3 kelime ile ifade edilen kaynakların
(daha&helliip;)
İsrailoğulları, kur’anda en fazla zikri geçen kavim olması itibari ile belirginlik kazanan bir kavimdir. Bu kavimle ilgili anlatımlara baktığımız zaman, bir insana has ne kadar olumsuz özellikler varsa bu kavim üzerinden anlatıldığı görülür. Kur’an israiloğullarını anlatırken onların ne kadar nankör bir kavim olduklarını bizlere deşifre etmek amaçlı olarak anlatmış olabileceği gibi , onların’da insan olması nedeniyle kitaba ve elçilere yapmış
(daha&helliip;)
Yazımıza başlık olarak seçmiş olduğumuz ayet, kur’anda İnsan Suresi 30 ve Tekvir Suresi 29. ayetlerinde geçmektedir. Bu ayetlerin yanlış çevrilmesi sonucunda, bu yanlış çeviriler üzerinden gidilerek bir tartışma başlatılmış ve baştan yanlış yapılması sonucunda doğru bir netice elde edilmesi zorlaşmıştır. Biz önce bu ayetlerin doğru çevirisinin nasıl olması konusundaki düşüncemizi paylaşıp daha sonra ayetlerin mesajı üzerinde durmak istiyoruz. İnsan Suresi 30. ayeti:
(daha&helliip;)
Allah cc nin alemlere rahmet ve hidayet olarak göndermiş olduğu kitaplar zaman içinde şeytan ve askerleri vasıtası ile değişime uğratılıp insanların hevalarına uygun olarak yeniden tanzim edilmeye çalışıldığı bilinen bir gerçekliktir. Adını bildiğimiz iki kitab olan tevrat ve incil bu uygulamadan nasibini almış ve tabileri olduğunu iddia eden insanlar tarafından tahrif edilerek “Allah cc nin kitabı budur” denilerek az bir
(daha&helliip;)
