azıcık daha yakın olsaydı, bu alemde bulunan bütün canlılar yanar kül olurdu. ve yeryüzünde hayatın izi kalmazdı. şeyet bundan biraz uzak olsaydı dünyamızın yüzeyini buzlar kaplar, soğuktan varlıklar mahvolurdu. ve sonra da her yeri bir ölüm sesizliği kaplardı.
yeryüzü kendi mihveri etrafında saatte bin millik bir hızla döner. yani yirmi dört saatte bir, yirmi dört millik mesafe kateder. şayet yerin kendi mihveri etrafındeki bu dönüşü biraz daha az olsaydı yaz günleri canlılara ve bitkilere tesir edecekşekilde uzardı.kışın da geçeleri uzar her taraf buz keser, nehirler donardı. böylece hayata sebeb olan amiller azalacak ve yeryüzünde hayat diye birşey kalmayacaktı. eğer bunun düşünerek olursak yavaş yavaş kainattaki varlıklar yokluğa doğru sürüklenirdi. şayet yeyüzünü kaplayan yerin kabuğu adını verdiğimiz yükselti,bukünkü durumdan biraz daha fazla olsaydı, yeryüzünde oksijen azalacak ve yaşama imkanları yok olacaktı. bunun aksine olarak şayet oksijenin hava içindeki oranı normal miktarından fazla artacakolsaydı,havadeki kesafetten büyük patlamalara vesile olacaktı. ve neticeside malum… bütüngök cisimlerinin bibirine çrpıp mahvolması… denizlerin ve okyanusların sahilinde oturanlar veya oturmak becburiyetinde kalanlar zor bir şekilde suyu buharlaştırıp sonra tekrar damıtarak içindeki tuz miktarını giderdikten sonra ancak icebilirler. yeryüzünde suyun devaran şekline baktığımız zaman onların önceden konulan prensiplere uygun olarak cereyan ettiğini görürüz. bütün bunların tesadüf eseri olmadığına İlahi bir nizam içinde cereyan ettiğini görürüz.